“Ik zei altijd, “Als we samen wonen, is er binnen een jaar een kindje!” Ja… Dat was leuk gedacht van mij. Ook al heb ik het hele traject niet als negatief ervaren.. Je hoop altijd dat het beter en sneller gaat.

In april 2014 kregen wij de vraag van de internist of wij een kinderwens hadden. Die hadden wij wel, maar het leek ons bijna onmogelijk om zwanger te worden, laat staan dat het dan allemaal goed gaat met de baby of met mij. Er was zo weinig informatie en wat er aan informatie te vinden was, was een combinatie van doemscenario’s en horrorverhalen.

Het bleek, volgens de internist, iets genuanceerder te liggen. Het is hard werken en flink pittig, maar met goede begeleiding, een mooi Hba1C* en wat doorzettingsvermogen kan het gewoon!

We besloten ervoor te gaan en nog geen 2 maanden later kregen wij groen licht!

Helaas had ik niet de mazzel snel zwanger te raken. Althans..  Achteraf viel het nog mee, maar in je hoofd duurt het eeuwen.
Het is echt vreselijk om elke maand weer door te hebben dat het weer niet is gelukt.  Ik had een CGM* waardoor ik er ook continue aan werd herinnerd. Dus loslaten was niet echt een optie. Ik heb hem zelfs 2 maanden niet gebruikt, om de rust terug te krijgen.

Na een jaar was het nog niet gelukt en werden er onderzoeken gedaan. De de resultaten kregen wij te horen op de dag van onze vakantie. Uitslag: Alles was goed!

Toen begon het leed wat zorgen maken heet. Ik heb direct de volgende werkdag mijn DVK* gebeld en zij maakte de eerste afspraken en controles voor mij in orde. We moesten nog anderhalve week wachten voor we de eerste controle hadden.
Niet alleen als je Diabetes hebt, is deze periode spannend natuurlijk!

Zenuwachtig zaten we in de wachtkamer, werden we binnen geroepen en kreeg ik direct een echo… Met 6 weken was er al een heel duidelijk en sterk kloppend hartje te zien! Wij waren echt intens gelukkig!

Met die gedachten gingen we maar gewoon verder.

Krap een week later, op mijn verjaardag, had ik weer een controle en werd mij de vraag gesteld of ik nog tot de 38 weken wilde wachten met de inleiding, of dat we het een weekje naar voren zouden schuiven gezien alles wat ik mankeerde.Ik gaf aan bang te zijn dat mijn lichaam het niet veel langer meer zou volhouden en misschien de bevalling niet aan kon. Daar waren de internist en gynaecoloog het mee eens en mocht ik mij na het weekend melden voor de inleiding.

Sinds de inleiding begon, verdwenen alle klachten als sneeuw voor de zon. Ik kon op mijn rug liggen, mijn bekkeninstabiliteit leek verdwenen te zijn. Alsof mijn lichaam hiermee aangaf een goede keuze te hebben gemaakt en er helemaal klaar voor te zijn.

De volgende dag werd Eva al geboren.

Eva had wel een glucose infuusje nodig, want ze kon haar suiker niet goed omhoog krijgen. Ik had tijdens de zwangerschap al wat gekolfd voor Eva. De voeding hielp mee met het laten stijgen van de glucose. Wat was ik blij dat ik dat had gedaan van te voren!

Eva woog bij haar geboorte 3940 gram en was 49cm lang. Een stevige meid dus!
Dat is heel typerend voor een baby met Diabetes moeder. Door de insuline die de moeder krijgt, wat een groeihormoon is, krijgt de baby dit natuurlijk ook binnen, waardoor het groter groeit. Vaak wordt je dus ingeleid met 38 weken, omdat de baby anders veel te groot wordt.

We moesten, vanwege Eva, nog wel een weekje in het ziekenhuis blijven. Eva kreeg geelzucht en dronk heel slecht. Ze was dan natuurlijk ook met 37 weken geboren en had de kracht en energie niet om door te drinken. Ze heeft hierdoor nog sondevoeding gehad.

Zo zielig om je kindje aan al die slangetjes en apparaten te zien. Ze was er nog gewoon niet helemaal klaar voor. Gelukkig was daar nog maar vrij weinig van te merken toen we eenmaal thuis waren.
Inmiddels is het een hele mooie, lieve en sterke meid geworden waar wij ontzettend trots op zijn!

Voor, tijdens en na 2 jaar na mijn zwangerschap maakte ik gebruik van een insulinepomp. Echter ben ik sinds een paar maanden weer terug op een insuline pen. Een pen past beter bij mij.”